Dagelijks leven

Ode aan mijn lichaam

Ik ben bezig met de cursus Love your energy van Nayana van Love this moment. Éen van de opdrachten van afgelopen was een ode aan mijn lichaam te schrijven. Tijdens het schrijven vielen er tranen en kwam er boosheid naar boven. Maar dat is goed. Dan kan mijn lichaam dat los gaan laten. Ik wil graag mijn ode aan mijn lichaam delen met jullie, ook al vind ik het doodeng en voelt het alsof ik nu poedeltje naakt ben.

ode aan mijn lichaam

Ode aan mijn lichaam

Lief lichaam,

In 1991 kwam jij op deze wereld. Klein, mollig en kwetsbaar. Ondanks een moeilijke start kwam jij er weer helemaal bovenop. Jouw ontwikkeling begon, de wereld gaan ontdekken. Lekker lachen en af en toe huilen. Leren zitten, daarna kruipen. Soms vooruit, vaak achteruit kruipend. En toen begon jij te leren lopen.

Als klein meisje huppelde je door het leven. Het liefst ook nog eens zingend. Met mijn haren in staartjes ontdekten wij samen de buitenwereld. Zo nu en dan fietsend door de straten of samen spelend met mijn vriendinnetjes. Goh, wat was de wereld mooi door jouw kinderoogjes.

Als kind zijnde had je helaas toen ook al wat lichamelijke klachten. Zo bleek na lang zoeken dat je overgevoelig was voor suiker. Je kon daar echt heel ziek van worden. Buikpijn, hoofdpijn en moe worden. Je gaf toen al veel signalen aan natuurlijk. Gelukkig luisterden mijn ouders daar wel naar, want ik was nog te jong om het allemaal te begrijpen.

Op de basisschool viel jij wel een beetje op, want je werd steeds groter en groter. Je groeide sneller dan de andere kindjes. Die vonden het maar raar dat jij zo groot werd en daardoor deden ze af en toe niet zo lief. We werden gepest. En jij kon er helemaal niks aan doen. We kwamen zelfs bij de kinderarts terecht en werd er zelfs gesproken over medicijnen om jouw groei te remmen. Gelukkig was het niet nodig uiteindelijk.

Toen brak de tijd aan van de puberteit. Jij kwam er vroeg in, op 12 jarige leeftijd begon de ontwikkeling van meisje naar tiener. Nog voordat we naar de middelbare school gingen. In de tienerjaren gaf jij weer veel signalen af. Er was iets mis. Je was moe, heel erg moe. Zo moe dat naar school gaan niet meer ging. Of sporten. Of met vriendinnen afspreken. Je was zo moe, dat je alleen nog maar op bed kon liggen. En ook gaf jij mij buikpijn en andere vage klachten. Weer een zoektocht naar wat jij mij duidelijk wou maken.

Door dit alles begon ik jou steeds minder leuk te vinden. Waarom deed jij dit mij aan? Waarom moest ik door jou vaak naar artsen toe? Laat mij gewoon een tiener zijn. Laat mij gewoon naar school gaan. Laat mij gewoon functioneren, zonder klachten. Jeetje, wat kon jij gemeen voor mij zijn zeg. Wij kregen de diagnose chronisch vermoeidheid syndroom. En door dat jij mij dat hebt gegeven, zo voelde dat toen voor mij, werd ik weer gepest. Ik stelde mij aan volgens klasgenoten, iedereen is wel eens moe. Ga dan ook eens vroeg naar bed. Ik begon je steeds meer te haten, mijn lichaam…

Toen ik de middelbare school had overleefd, zo voelde dat echt voor mij, begon het studeren aan de Hogeschool. Een nieuw begin dacht ik. Ik kon met de vermoeidheidsklachten om gaan na vele therapieën. En niemand die mij kende en dus ook niet mijn verleden met lichamelijke klachten. Heerlijk gevoel was dat, beginnen met een schone lei. Maar jij besloot weer roet in het eten te gooien. Tijdens het kennismakingsweekend ging het mis. Ik ging door mijn enkel. Dat gebeurde wel vaker, maar dit keer voelde het anders. Dit voelde niet goed. God, wat deed dit veel pijn. En zo belandde ik weer in het ziekenhuis. Conclusie: gescheurde enkelband, geen breuk te zien. Wel in het gips om rust te houden.

En jij gaf weer signalen dat het fout was. Want het bleef pijn doen, ook na een aantal weken rust. Jij zorgde er voor dat mijn enkel steeds dikker werd en het gips begon elke keer weer te knellen. Dit voelde echt niet goed. Maar de artsen begrepen het maar niet wat jij duidelijk probeerde te maken. Van chirurg naar de pijnpoli. Van de pijnpoli naar revalidatie arts. Eindeloze bezoeken aan de gipskamer en vele onderzoeken volgden. Ik belandde in een rolstoel, want lopen ging echt niet vanwege de pijn. Maar wat wil jij nou ons duidelijk maken? Wat is er toch aan de hand? Geef het toch gewoon aan! Ik word moe van jou gezeur want er komt geen einde aan voor mijn gevoel.

Het werd zelfs zo erg dat je uitvalverschijnselen ging vertonen na een zenuwblokkade. Dat been was niet meer van mij. De connectie was verloren. Dan ben je verdomme 17 en je lichaam laat je al zo in de steek. Hoe kan ik met jou oud worden als jij zo zit te falen? Ik moest opnieuw leren lopen, ik moest zware en pijnlijke therapieën volgen. Waarom doe je dit toch mij aan? We zouden opnieuw beginnen, niet opnieuw in de ellende gaan. Er volgde weer een nieuwe diagnose, complex regionaal pijn syndroom. We werden vol gepropt met medicijnen en pijnstillers. Opnames volgende voor behandeling, maar niks sloeg aan.

Er was zelfs een zware operatie nodig om de pijn onder controle te krijgen. Maar jeetje wat was ik blij dat het hielp. Geen pijn meer, gewoon normaal kunnen lopen. Lichaam, ik begon je weer leuk te vinden! We konden eindelijk weer functioneren. Dat was een feestje waard. Ik ging de verloren tijd inhalen en wat was dat genieten. Een lichaam die meewerkt, die alles weer aan kon. Ja, echt, zo voelde het.

De pijn was dus weer onder controle, we konden weer een nieuw begin aan gaan. Ik gunde jou nog wel een kans mijn lichaam. Want ik was je nu dankbaar. Diploma op zak en het werken kon beginnen. Yes! Het leven gaat nu echt beginnen voor ons.

Jij vond mij vast gek toen ik dat dacht, want al gauw gaf jij weer signalen af. Nu iets met mijn buik en darmen. Pffff, zo geen zin in, dus kop in het zand steken en volop negeren. Het zal wel een ziekenhuisbacterie zijn die ik heb gekregen tijdens de opnames van de operatie. Maar het ging niet over, het werd weer erger. Niet weer hoor lichaam, dit flik jij mij niet nog een keer. Ik kan dat niet aan. Laat mij nou maar gewoon leven. Afgesproken?

Na een jaar klachten, na een jaar geschreeuw van jou, moest ik er wel aan toe geven en bezocht ik dus de huisarts. Bloedonderzoek volgde en toen de uitslag bekend was, ging alle alarmbellen af. IK HAAT JE LICHAAM!! Ik moest naar het ziekenhuis voor verdere onderzoeken. En na die onderzoeken volgde weer een nieuwe diagnose, ziekte van Crohn dit keer. Waarom doe je dit mij toch aan? Waarom kan jij niet eens lief zijn voor mij en deze ellende mij besparen? Elke keer als iets rustig is en ik verder wil gaan met mijn leven, kom jij weer met iets nieuws. WAAROM??!!

Jij maakte mij weer best ziek en al gauw werd ik weer volgestopt met medicijnen. Maar jij bleef tegensputteren en de medicijnen sloegen niet aan. Met de hoogtepunt vorig jaar. Jij hebt mij nog nooit zo ziek gemaakt. Vorig jaar mei werd ik weer opgenomen, want ik had hoge koorts en eten en drinken ging niet meer. Ik voelde mij ellendig, jij bleef mij maar ziek maken. Na een week keihard vechten, spraken de artsen zelfs over een opname op de IC en kunstmatige coma. Om jouw rust te geven om wat te kunnen aansterken. Maar lichaam waarom doe je dit mij en jezelf aan? Dit is toch allemaal niet nodig. Ik beloof je dat ik vanaf nu minder eigenwijs zal zijn, maar laat mij alsjeblieft leven en wakker blijven…

We konden gelukkig een kunstmatige coma voorkomen. De prednison sloeg aan. De artsen waren wel erg geschrokken want je hebt mijn darmen wel erg ziek gemaakt. Zo erg zien ze niet zo snel. Maar we gaan dit overwinnen, dacht ik…Jij dacht er duidelijk weer anders over. Geen enkel medicijn sloeg meer aan en de ontstekingen braken er gewoon door heen. Het werd zelfs zo erg dat ik met spoed geopereerd werd en de dikke darm grotendeels is verwijderd. Lieve lichaam, waar is dat allemaal voor nodig toch? Zo heftig hoef het toch allemaal niet te zijn?

Ik ben het vertrouwen in jou kwijt geraakt, dat geef ik eerlijk toe. Jij maakt het mij niet makkelijk. In het verleden was ik niet lief voor jou, dat weet ik. Maar is dit dan mijn straf? Oke, als dat zo is, dan is dat zo. Dan mag jij mij straffen. Dan staan wij quitte vanaf nu.

Vanaf nu gaan wij het anders doen. Vanaf nu gaan wij lief voor elkaar zijn. Ik zal al luisteren naar je gefluister, zodat jij niet meer hoef te schreeuwen. Jij hebt al veel te hard moeten schreeuwen in het verleden. Maar lief lichaam, door jou ben ik hier ook nog. Door jou ben ik sterk geworden. Door jou heb ik geleerd om te vechten en door te gaan wanneer het moet. Door jou ben ik dankbaar geworden voor de dingen die zo vanzelfsprekend lijken maar dat niet zijn. Door jou kan ik nu genieten van de kleine dingen. Lief lichaam, dank je wel daar voor. Ook al plaag je mij af en toe nog door je kuren, maar ik vertrouw op jou dat het ook weer goed komt. Ik vertrouw je steeds meer, wij vormen een team. Ik ga voor jou zorgen, want wij hebben samen nog vele jaren te gaan ten slotte. Lief lichaam, ik probeer steeds meer van jou te houden. Van jou kwaliteiten, maar ook van jou gebreken.

Heb jij wel eens een ode aan je lichaam geschreven?

6 Reacties

  • Yousra Yasmine

    wauw lieve Lisa, wat heb je dit ontzettend mooi geschreven! Helaas net iets te herkenbaar, want hou kun je nu dankbaar zijn voor een lichaam dat je zo ziek heeft gemaakt? Dat is denk ik voor ons beide (en vele anderen met ons) een grote struggle.
    De laatste alinea heb ik met een brok in mijn keel gelezen. Zo mooi hoe je dit hebt neergezet! zeker de zin: ”Ik zal al luisteren naar je gefluister, zodat jij niet meer hoef te schreeuwen” Wauw!
    Lieve Lisa, Ik hoop met heel mijn hart dat er nu betere tijden voor je aan zullen komen! Ik denk aan je!
    Liefs,
    Yousra Yasmine

    • Lisa Kouwenberg

      Dank je wel lieve Yousra! Ja het is soms echt moeilijk en uitdagend om lief te zijn voor een lichaam die het jou zo moeilijk maakt. Maar het is wel echt nodig natuurlijk. Ik denk ook aan jou lieverd en hopelijk gaat alles weer een beetje beter met je! Xx

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *