Port-a-cath: van kreng naar beste vriendin

Vandaag een jaar geleden lag ik op de operatie tafel. Mijn port-a-cath werd toen geplaatst. Ik dacht een simpele ingreep, dat was het ook vast voor de chirurg, alleen het herstel viel best een beetje tegen. Hoe ik de operatie toen ervaren heb, kan je hier lezen. Ik had redelijk veel pijn doordat het bont en blauw was. Ik vond het eigenlijk een kreng die port-a-cath van mij. Hoe het nu is na een jaar? Dat lees je in dit artikel.

Port-a-cath 1 jaar

De titel zegt het eigenlijk al, van kreng tot beste vriendin. Ik geef het toe, de eerste weken had ik echt even spijt van de hele operatie. Ik had pijn en het was opgezwollen. Je zag duidelijk de port-a-cath zitten. Daarnaast was de snee die de chirurg had gemaakt ook niet mooi dicht gegroeid en heb ik er een lelijk litteken aan overgehouden. Maar het gevoel van spijt ging gauw weg toen ik voor het eerst mijn infuus kreeg met de port-a-cath. Wat een verademing.

Geen seconde spijt meer

Niet meer uren wachten op de anesthesist die tijd had om te prikken of niet meer ontelbare pogingen en mis prikken. Niet meer thuis komen met tig blauwe plekken. En vooral niet meer dat venijnige zoeken naar een ader met een naald. Ik ben nu binnen paar minuten geprikt én aangekoppeld aan het infuus. De meeste tijd gaat eigenlijk uit naar de voorbereiding van de verpleegkundige haha. Alles moet steriel zijn en daardoor moet er een steriel werkplek gecreëerd worden. En het aanprikken zelf vind ik persoonlijk niet heel erg pijnlijk. Ik kan niet ontkennen dat het gevoelloos is, want ik voel wel het naaldje door de huid gaan en ze moeten wat druk zetten op de port-a-cath. Maar dat duurt maar een paar tellen. Al met al valt alles reuze mee.

Een ieniemienie klein nadeel

Oké, als ik toch eerlijk ben. Ik ervaar wel een ieniemienie klein nadeel. Niet elke verpleegkundige mag een port-a-cath aanprikken. Zo heb ik al meegemaakt dat ze op de endoscopie afdeling het niet aanprikken. Of bij de radiologie voor bijvoorbeeld een CT scan met contrast vloeistof. Ik moet dan zelf regelen dat iemand het kan aanprikken. Gelukkig zijn ze op de dagopname, waar ik ook mijn infuus krijg, heel erg lief en prikken zij het dan aan voor mij. Maar ik merk wel dat ze dan bijvoorbeeld op de scopie afdeling makkelijk denken en wel even een infuus willen prikken. Alsof ik voor de lol een port-a-cath heb. Of als je dubbel navraagt of ze op de radiologie een port-a-cath aanprikken en dat ze zeggen dat ze dat doen, je aan komt op de afdeling en dat het blijkt dat ze dat helemaal niet doen. Uiteindelijk komt het allemaal goed hoor, alleen het is wel even een klein irritatiepuntje. Echter ben ik nu wel voorbereid op zulke situaties en weet ik waar ik wél moet zijn om het te laten aanprikken.

Op naar nog meer mooie jaren zonder enig gedoe van mis prikken of aders zoeken

Lisa

Hoi, welkom op Crohn&ik. Ik ben Lisa en ik heb sinds 2013 de ziekte van Crohn. Schrijven is de laatste jaren een passie geworden en dat doe ik graag over alles wat ik mee maak en wat te maken heeft met chronisch ziek zijn. Regelmatig neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Liefs, Lisa