Mentale gezondheid

Chronisch ziek en eenzaam

Ik heb vaak het gevoel dat er nog een taboe heerst omtrent chronisch ziek en eenzaam zijn. Er moet meer aandacht komen voor eenzaamheid onder chronisch zieken. Mensen denken dat eenzaamheid iets is voor oudere personen, maar het zijn vaak de wat jongere mensen met een chronische ziekte bij wie de eenzaamheid het hardst toeslaat. Zo ook ik ervaar vaak een gevoel van eenzaamheid, maar hoe ga ik daar mee om?

chronisch ziek en eenzaam

Chronisch ziek en eenzaam

Uit de Patiëntenmonitor Eenzaamheid blijkt dat mensen met een chronische ziekte zich vaker eenzaam voelen dan mensen die niets mankeren. Daarbij komt eenzaamheid bij chronische ziekte het meeste voor onder mensen jonger dan 50 jaar. Van de mensen jonger dan 50 die geen ziekte hebben, zegt 15 procent zich zeer eenzaam te voelen. Maar dat getal ligt veel hoger (37 procent) bij mensen met een chronische aandoening. Van de mensen met psychische klachten vindt zelfs meer dan de helft dat hij of zij erg eenzaam is.

Wereldje wat kleiner wordt

Door het ziek zijn is mijn wereldje helaas wel echt kleiner geworden. Ik ben vriendschappen verloren en ik ben mijn baan kwijt geraakt doordat ik volledig ben afgekeurd. Soms heb ik het gevoel dat ik ver buiten de maatschappij sta, dat ik een beetje in mijn eigen bubbel zit. Of misschien kan ik het zelfs wel sociaal isolement noemen. Ik probeer vaak wel weer hier uit te komen, alleen als ik in een opvlamming kom en ik weer huisgebonden ben, merk ik dat ik toch weer mij eenzaam ga voelen.

Opbouwen

Misschien weet jij het nog wel, het jaar 2018 was echt heel erg zwaar voor mij. Een opvlamming waar maar geen eind aan leek te komen, verschillende ziekenhuisopnames en uiteindelijk zelfs een operatie. Doordat ik zo extreem ziek was, super erg aan huis gebonden was en angst had om naar buiten te gaan omdat er dan geen wc in de buurt was, raakte ik vereenzaamd. Ik zat ziek thuis van werk, werd in begin 2019 volledig afgekeurd en mijn sociale leven stond op pauze. Hoe moest ik in godsnaam deze cirkel doorbreken? 2019 stond in het teken van herstel en opbouwen. Ik ging revalideren bij de fysiotherapeut en ging in therapie bij de medische maatschappelijke werkster van het ziekenhuis. Ik had een hoop te verwerken, maar ook moest ik weer het vertrouwen terug krijgen in mijn lichaam en proberen ook weer te focussen op mijn leven opbouwen.

Uit de comfortzone

Ik ging leren hoe ik uit mijn eigen vertrouwde bubbel kon komen. Met kleine stapjes maar ook met grote stappen. Het begon eigenlijk met het inzien dat ik moet stoppen om in angst te leven. Ik had toen heel erg angst om weer een opvlamming te krijgen en dat ik het vertrouwen in mijn lichaam helemaal kwijt was. Mijn maatschappelijke werkster zei heel mooi: Lisa, het is een feit dat jij weer een opvlamming ga krijgen, alleen je weet niet wanneer. Leef in het nu en geniet van wat je nu kan nu het met je gezondheid beter gaat. En zo ging ik mij weer mengen in de maatschappij. Ik ging op schilderles, ik organiseerde meetings voor lotgenoten en ik ontmoette nieuwe mensen. Die woorden van de maatschappelijke werkster zorgden net voor dat duwtje in de juiste richting.

Ben ik nu nog eenzaam?

Als ik heel eerlijk ben, voel ik mij op dit moment ook weer redelijk eenzaam. Iedereen heeft een rare tijd gehad van lockdowns en weinig mensen mogen zien. Zo ben ik al meer dan een jaar niet meer naar schilderles gegaan en voelt dat voor mij nu ook nog wel een stap te ver. Weer iets met de eigen vertrouwde bubbel haha. Maar helaas ook wat vervelende ervaringen gekregen met vriendschappen. Mensen die ik dichtbij toe liet en waarbij er helaas wat vervelende dingen zijn gebeurd. Dat heeft een deuk gegeven in mijn zelfvertrouwen. Want ben ik wel een leuke vriendin? Ligt het aan mij? En ga zo maar door met de pieker vragen.

[Buddies]

Ik zit sinds vorig jaar in het jongerenpanel van [Buddies] die een vriendschapsproject ontwikkelde speciaal voor jongeren met een fysieke beperking of chronisch ziek en eenzaam zijn. En paar maanden geleden heb ik toch ook voor mijzelf besloten om mij op te geven voor dit project. Ik wil toch graag weer op een laagdrempelige manier uit mijn comfortzone stappen. En wat ik zo fijn vind aan het project van [Buddies] is dat ik zelf niet op zoek hoef te gaan naar sociale contacten. Het is soms al moeilijk genoeg om daadwerkelijk te erkennen dat jij je eenzaam voelt en dat je behoefte hebt aan een leuke vriendschap. Zij gaan op zoek voor een juiste match voor mij en ik hoef alleen maar even geduld te hebben. Op dit moment ben ik gekoppeld aan iemand en hebben we al samen even lekker gewandeld. Eind augustus staat er weer wat op de planning. Heel mooi om nu zelf te mogen ervaren hoe dit project werkt en met goede resultaten.

 

Eén reactie

  • shivatje

    Ik denk dat bepaalde mensen die chronisch ziek zijn hiermee te kampen hebben. Vaak vallen hun vrienden af en is sociaal contact heel moeilijk. Waardoor ze zich gaan opsluiten en in eenzaamheid komen te zitten. Dat vaak nog erger is dan hun ziekte.
    Mooi stukje dat je hier laat lezen.

    Aum Shanthi

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *