Chronisch ziek: accepteren of omarmen?

Men heeft het altijd maar over het accepteren van iets. Zo ook om je chronisch ziek zijn te accepteren. Maar hoe kan je eigenlijk zoiets accepteren? Accepteren dat je de rest van je leven ziek bent. Is dat überhaupt wel mogelijk? Ik vertel je in dit artikel hoe ik daar over denk.

Chronisch ziek zijn accepteren

Ik heb eigenlijk een soort van allergie voor het woordje accepteren ontwikkeld. Ik kan echt nooit voor 100% accepteren dat ik de rest van leven moet omgaan met de grillige ziekte van Crohn. Ik kan er mee leren omgaan, althans zo goed mogelijk. Maar echt volledig accepteren? Nee ik denk het niet. Het liefst wil ik natuurlijk gewoon gezond zijn. Niet dagelijks vermoeid zijn. Of geen stoma hebben (ook al heb ik geen spijt er van). Gewoon weten waar je aan toe bent en je toekomst opbouwen zonder elke keer onderuit gehaald te worden. Ik wil gewoon weer een zo “normaal” mogelijk leven leiden.

Omarmen

Ik gebruik tegenwoordig liever het woord omarmen. Voor mij dekt dat meer de lading. Lief voor jezelf zijn, lief voor je lijf. Het beste er van maken met de mogelijkheden die je hebt. Het een plekje geven. Alle emoties mogen voelen en soms er ook gewoon even flink van mogen balen. Het ziek zijn omarmen, maar dan ook realiseren dat het oké is om even niet oké te zijn.

Tips die mij hebben geholpen

• Gun jezelf de tijd. Chronisch ziek zijn heeft impact op je dagelijks leven. Het een plekje geven en de situatie omarmen gebeurt niet in één dag. Het is een proces van vallen en opstaan.
• Rouwen. Het klinkt zwaar en heftig, maar rouw om je verlies. Rouw om de dingen die je niet meer kan doen of activiteiten die niet meer lukken. Door te rouwen maak je uiteindelijk ruimte om beetje bij beetje het steeds meer te omarmen.
• Focus op de dingen die nog wel lukken en geniet daar extra van. Er is altijd wel iets wat lukt op een dag, al is het maar opstaan en de dag doorkomen. Het zit soms in de kleine dingen, maar ook daar mag je trots op zijn.
• Het is oké om even niet oké te zijn. Dat zinnetje heeft mij heel erg geholpen. Ik was altijd zo aan het vechten met mijzelf als het even niet lekker ging. Ik moest van mijzelf altijd maar positief zijn en door blijven gaan. Maar om juist even stil te staan en te voelen wat je voelt, geef je ook meer ruimte aan het omarmen van de situatie. Een potje flink huilen kan zo enorm opluchten in plaats van alles maar wegstoppen.
• Kijk naar wat jij nodig hebt in dit proces. Vraag om hulp als dat jou helpt. Een psycholoog is er niet voor niets. Je hoeft het niet alleen te doen.

Lisa

Hoi, welkom op Crohn&ik. Ik ben Lisa en ik heb sinds 2013 de ziekte van Crohn. Schrijven is de laatste jaren een passie geworden en dat doe ik graag over alles wat ik mee maak en wat te maken heeft met chronisch ziek zijn. Regelmatig neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Liefs, Lisa