Mentaal zware periode, ook dat ken ik

Chronisch ziek zijn is niet alleen lichamelijk zwaar, mentaal kan het net zo zwaar zijn. En dat is niet gek. Je leven staat op zijn kop als je net de diagnose krijg of als je weer in een opvlamming zit. Of je leven is erg veranderd in vergelijking met hoe het was. Vorig jaar zat ik in een mentaal zware periode.

Mentaal zware periode

Het jaar 2017 en 2018 waren lichamelijk erg zwaar met een heftige opvlamming en zelfs een spoedoperatie. Ik zat in een overlevingsstand, vooral mentaal, om door te kunnen gaan. Een hoge dikke muur ter bescherming van mijzelf. En dat eiste zijn tol. Toen het lichamelijk wat beter ging, ging het mentaal juist slechter. Maar dat klopte niet vond ik. Ik moest juist blij, gelukkig en dankbaar zijn dat het nu eindelijk beter ging lichamelijk. Waarom ben ik dan somber, ongelukkig en zie ik alles zwart?

Ongelukkig

Ik vind het best eng om dit met jullie te delen, maar ik zie ook in dat dit belangrijk is. Vorig jaar voelde ik mij echt ongelukkig, ook al ging het beter met mij en de Crohn en ging ik bijna trouwen. Maar ik zat echt heel diep. Ik was verdrietig en zeer angstig. Ik had moeite met het verwerken van de periode van de opvlamming. Bang voor een nieuwe opvlamming, zelfs zo bang dat ik vast liep met mijn dagelijkse dingen. Niet durven afspreken, want wat als ik weer ziek ben dan? Maar ook weer een structuur aanbrengen in mijn dagelijks leven was lastig. Ik was meer dan een jaar gewend dat niks meer kon. Dat werkte deprimerend.

Bang voor de toekomst

Vooral de angst belemmerde mij heel erg toen. Vooral de wat als gedachten. Wat als dit, wat als dat? De angst kwam natuurlijk voort uit wat ik had meegemaakt. De wanhoop en onmacht wat ik heb ervaren tijdens het ziek zijn. Dit wil ik natuurlijk nooit meer mee maken. De teleurstellingen van afspraken en leuke dingen afzeggen. Zien dat je wereld kleiner en kleiner wordt. En je zo ziek voelen, dat naar het ziekenhuis gaan het enige uitje was wat ik had. Door die ervaringen werd ik bang voor de toekomst, want wat als ik weer zo ziek zou worden? Zou ik het dan weer overleven?

Hulp zoeken

Ik heb hulp gezocht uiteindelijk, want het kon niet meer langer zo gaan. Ik kreeg therapie om mijn angsten onder ogen te zien. Te leren beseffen dat er weer een periode gaat komen dat ik ziek word en ik daar geen controle over heb. Maar dat ik mij niet moet laten leven door de angst. Ik heb hulp gekregen met het verwerken van de periode dat ik ziek was. Ik heb hulp gekregen om persoonlijk te groeien, dingen te doen die buiten mijn comfortzone liggen. Maar ik heb bij mijn therapeut ook een uitlaatklep, gewoon iemand waar bij ik mij hart kan luchten zonder dat diegene dichtbij mij staat. Het heeft mij gebracht tot de persoon die ik nu ben. Sterk, krachtig en niet meer zo angstig, maar ook gelukkiger en weer vreugde ervaren. De zon is weer gaan schijnen.

Je bent niet alleen

Je bent echt niet alleen, onthoud dat goed. Er zijn heel veel lotgenoten die het mentaal moeilijk hebben. Helaas heerst er een taboe om er over open te praten. Maar ik kan je zeker aanraden om dit met je arts te bespreken als het je mentaal te zwaar wordt. Er is hulp beschikbaar. Schaam je niet als je hulp nodig hebt, je bent juist heel sterk als je hulp vraagt. Je hoeft het niet alleen te doen.

Lisa

Hoi, welkom op Crohn&ik. Ik ben Lisa en ik heb sinds 2013 de ziekte van Crohn. Schrijven is de laatste jaren een passie geworden en dat doe ik graag over alles wat ik mee maak en wat te maken heeft met chronisch ziek zijn. Regelmatig neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Liefs, Lisa