Ziekte van Crohn

Port-a-cath, mijn ervaring met de operatie

Afgelopen vrijdagochtend was het zover, de operatie voor een port-a-cath stond op de planning. Ik moest mij donderdagmiddag al melden voor de opname in het ziekenhuis. En dat voelde voor mij toch wel een beetje tegenstrijdig, niet echt ziek zijn maar toch worden opgenomen en een operatie krijgen. Ik vertel je graag meer over hoe mijn ervaring met de port-a-cath is en hoe het nu met mij gaat.

port-a-cath operatie

Wat is een port-a-cath

Allereerst zal ik even uitleggen wat een port-a-cath is. Mijn ziekenhuis legt het als volgt uit: “Een port-a-cath, afgekort PAC, bestaat uit een kastje met een zelfsluitend membraan waaraan een slangetje vastzit. Dit slangetje, ook wel katheter genoemd, komt in een bloedvat te liggen. Met een injectie door de huid prikt de arts of verpleegkundige door het membraan in het kastje. Zo kunnen ze vloeistof, medicijnen of chemotherapie via het kastje in de bloedbaan brengen.”

Waarom heb ik een port-a-cath

Zoals jullie misschien wel hebben meegekregen op mijn Instagram, ben ik erg lastig te prikken. Maar krijg ik wel medicijnen via het infuus voor de ziekte van Crohn. Na ruim 5 jaar infusen gekregen te hebben, zijn mijn aderen helaas kapot geprikt. Ik heb veel littekenweefsel ontwikkeld in mijn aderen, waardoor het nu elke keer weer een gevecht is om er een infuus in te krijgen. Vaak zijn ze uren bezig, meerdere prikpogingen en vaak eindigt het op de verkoever om met de echo apparaat te zoeken naar aderen. Daarom heb ik een port-a-cath gekregen.

Opname

Ik schreef al in de intro dat dit allemaal een beetje tegenstrijdig voor mij voelde. Normaal word ik opgenomen als ik heel erg ziek ben en het thuis gewoon niet meer gaat. Maar nu voel ik mij voor mij doen best oké en toch word ik opgenomen. En er staat zelfs een operatie voor een port-a-cath op de planning. Ondanks dat ik mij wel besef dat dit ook wel weer nodig is en dat het mij een hoop prik ellende gaat besparen, zag ik er toch erg tegen op. Donderdag om 14.00 moest ik mij melden op de afdeling. Na het intakegesprek werd ik naar de zaal gebracht waar ik mijn bed kreeg. Ik heb mijn spulletjes uitgepakt en ik ben daarna lekker een boek gaan lezen om de tijd door te komen. Gelukkig mocht Rob in de avond nog even op bezoek komen. In de avond ook nog even gezellig met de verpleegkundige gepraat en toen was het tijd om een poging te doen tot slapen. Ik had toch wel last van zenuwen die door mijn lijf gierden, dus echt veel geslapen heb ik niet.

Operatie port-a-cath

Ik stond als eerste op de planning, dus dat betekent vroeg naar de holding om mij gereed te maken. Om 6.15 uur was ik al helemaal wakker en heb ik nog even rustig mijzelf opgefrist. Om 7.00 uur was het tijd om het operatiehemd aan te doen en werd ik daarna snel naar de holding gereden. Daar werd ook nog een infuus geprikt. De laatste keer dat dit nog moest, wat een gek idee. Uiteraard was dit wel weer een uitdaging en de eerste keer was weer meteen mis. Ik had een anesthesist die dacht dat hij wel even snel een infuus kon regelen. Maar na de eerste poging zei hij toch wel dat het nu wel te verklaren is waarom ik een port-a-cath krijg, waardoor ik en de chirurg toch wel even moesten lachen. Daarna ben ik onder narcose gebracht en werd ik paar uur later wakker op de verkoever. De operatie voor de port-a-cath is voorspoedig gegaan.

Herstel

Elke keer weer na een operatie vergis ik mij in het herstel. Wat voor gevolgen de narcose op je lichaam heeft en hoeveel pijn je kan hebben. Op zich was dit best een simpele ingreep, maar helaas heb ik toch veel pijn. Direct na de operatie al, waardoor ik op de verkoever morfine heb gekregen. En nu nog steeds word ik best belemmerd met bewegen door de pijn. Het voelt beurs aan, het is ook opgezwollen waardoor het strak aan voelt en af en toe van die gemene steken. Verder voelde ik mij de afgelopen dagen ook best een beetje zwak. Snel duizelig en misselijk en ik kon wel de hele dag slapen. Ik merk dat ik af en toe weer te snel wil gaan, dus dit is ook weer een goede reminder voor mij dat ik gewoon naar mijn lichaam mag luisteren en dat ik daar aan toe mag geven.

Eerste infuus

20 juli staat er weer een infuus gepland en wordt dit de eerste keer via de port-a-cath. Ik vind het wel een beetje spannend omdat het nieuw voor mij is. Het is toch weer anders via de port-a-cath, dat wordt een ervaring rijker. Maar ik kijk er nu al naar uit dat ik niet meer uren hoef te wachten voordat er een infuus in zit. En dat ik niet meer als een speldenkussen naar huis toe hoef. Een nieuwe toekomst zonder prik ellende, daar ga ik voor.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *