Waar is mijn oude ik gebleven?
Dit is de vraag waar ik de laatste tijd steeds vaker aan moet denken. Waar is mijn oude ik, waar is mijn oude leven gebleven? De ziekte van Crohn heeft momenteel zoveel invloed op mijn leven, dat ik vroeger begin te missen. De vrolijke, zorgzame, vechtende en genietende ik. Maar ook het onbezorgde en gewoon kunnen doen wat ik zo graag deed. Dat is tegenwoordig wel anders.
Waar is mijn oude ik?
Ik merk dat ik met mijzelf in de knoop zit. De laatste tijd pieker ik erg veel, hoe dat komt weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien omdat het gewoon allemaal te lang duurt voordat ik duidelijkheid krijg en dat het telkens wordt uitgesteld voordat er een knoop doorgehakt gaat worden door de artsen. Maar ook merk ik dat het te veel word voor mijn lichaam, mijn energie raakt op. Soms overzie ik het gewoon niet meer en word alles te veel.
Keiharde realiteit
De realiteit is gewoon nu keihard, ik kan gewoon maar weinig dingen doen en ik moet overduidelijk keuzes maken in wat ik wel doe. Het gaat niet meer zoals vroeger, lekker werken en daarnaast ook leuke dingen blijven doen en ondertussen ook nog even naar het ziekenhuis voor een controle of onderzoek. Ohja en vergeet het huishouden niet en de hond uitlaten. Ik zou niet eens weten hoe ik dat nu allemaal tegelijk moet doen.
Oude goede tijden
En doordat die realiteit nu zo confronterend is, verlang ik steeds meer naar de oude goede tijden. Ik ben mijzelf een beetje kwijtgeraakt. Ik merk dat ik het steeds somberder in ga zien en ik weet het dat klinkt best depri. Maar elke keer weer word ik teleurgesteld dat het niet beter gaat, dat de medicijnaanpassingen niet werken, dat er toch weer een extra onderzoek nodig is, en dat de artsen het gewoon even niet meer weten. Gaat het überhaupt nog wel beter worden voor mij? Want als ik heel eerlijk ben zie ik dat niet meer zo snel gebeuren.
Hoop
Ik mis de hoop die ik altijd had. De hoop dat de Crohn rustig ging worden. Die hoop zorgde er voor dat ik bleef knokken en het positief in bleef zien. Maar die hoop word tegenwoordig ook steeds kleiner. Die hoop verandert steeds meer in wanhoop. Hoe graag ik dat eigenlijk ook wil voorkomen, hoe stiekem het er steeds meer in sluipt.
Overprikkeld
Wat ik tegenwoordig ook merk is dat ik heel snel overprikkeld ben, wat eigenlijk totaal niet bij mij past. Ik kan al helemaal kriegelig worden als bijvoorbeeld het senseo apparaat aan gaat en de herrie die het maakt als het koffie maakt. Of bijvoorbeeld gisteravond dat Rob in de bestekla aan het rommelen is. Normaal zijn dat de simpelste geluiden,maar die worden nu te veel. Als ik gesprek ben moeten er eigenlijk geen bijgeluiden zijn, want anders kan ik mij niet meer concentreren. En ergens zijn waar het druk is, word ook mij nu te veel. Het liefst sluit ik mij af van alles, maar dat is niet mogelijk. Ik moet echt doorgaan want anders hou ik het niet vol. Maar dit zorgt er wel voor dat ik onrustig ben. En ook niet gezellig voor mij naasten.
Brief schrijven
Hoe ik hier uit ga komen dat weet ik even niet. Ik kan daar gewoonweg niet over nadenken omdat ik uitgeput ben. Gelukkig kan ik goed praten met Rob en mijn ouders en vriendin. Dat lucht al op voor even. En ik hoop gewoon dat ik in het nieuwe jaar (ja je leest het goed want eerder zal het niet zijn) wat meer duidelijkheid krijg over mijn behandelplan. In ieder geval ben ik bezig om een brief te schrijven naar de artsen toe zodat ze niet alleen de medische kant van mijn arts krijgen te horen, maar ook mijn verhaal over hoe ik het ervaar. Ik moet het gewoon opschrijven, zodat ik dat misschien een klein beetje kan loslaten en weer wat meer kan gaan genieten van het leven en de komende feestmaand.
Hoi, welkom op Crohn&ik. Ik ben Lisa en ik heb sinds 2013 de ziekte van Crohn. Schrijven is de laatste jaren een passie geworden en dat doe ik graag over alles wat ik mee maak en wat te maken heeft met chronisch ziek zijn. Regelmatig neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Liefs, Lisa
14 Reacties
Erna Hagen
Beste Lisa , wat herken ik me in jou verhaal ! Het waar haal ik de moed vandaan om…., En de onmacht van het ziek zijn en wat er allemaal bij komt kijken . Ook de irritatie van geluiden en veel mensen ! Hou moed want je kunt zomaar het juiste medicijn krijgen ! Het is bij mij ook gelukt na een lange tijd . Maar idd mijn oude leven is weg en ik moet een zijwegje inslaan ! Het is zo niet leuk maar……wij zijn wel echte kanjers hoor ! Ik wens je goede medicatie en hoop toe Lisa . En blijf voor jezelf opkomen en wees lief want je doet ertoe ! Liefs Erna Hagen.
Lisa Kouwenberg
Beste Erna,
Wat een lieve reactie, dank je wel! En wat fijn dat je herkenning in mijn verhaal vindt, dat is één van de redenen om zulke blogs te schrijven.
Ik vind het fijn om te lezen dat het bij jou wel gelukt is om de juiste medicijnen te krijgen, dat geeft mij weer een klein beetje moed om door te vechten. Maar het besef dat ik mijn oude leven ooit weer terug krijg is hard, dat zal jij ook wel herkennen.
Liefs, Lisa
Meike Croonen
Hallo Lisa,
Je verhaal komt binnen omdat ik hetzelfde ervaar en jij de juiste woorden
Hieraan kan geven!
Dit geeft mij energie omdat ik weet dat ik geen uitzondering ben. En ernaar moet streven om het maximale uit het leven te halen met Crohn!
Wat mooi dat je een brief gaat schrijven! Dat vraagt veel moed! Super knap van je!
Lisa, ik wens je toe dat 2018 jou jaar wordt waarin de klachten onder controle zijn en je jezelf weer terugvindt!!!
Lisa Kouwenberg
Dank je wel voor je lieve bericht! Het was moeilijk om dit zo te delen met de wereld, omdat ik mijzelf open en bloot geef. Maar het was nodig. En nu ik lees dat veel mensen zich herkennen in dit verhaal, ben ik blij dat ik dit heb gedeeld.
Jij ook heel veel sterkte en inderdaad probeer het maximale uit het leven te halen, dat is zeer belangrijk.
Liefs, Lisa
Carolien
Lieve Lisa,
Wauw wat heeft je verhaal mij aangegrepen zeg! Sinds 29juni dit jaar weet ik dat ik de ziekte van crohn heb. Geen makkelijk traject gehad, en nu ondanks dat ik mij totaal nog niet beter voel, wel stabiel en onder controle zoals ze dat noemen. Als je de behoefte hebt om er over te praten, mag je mij altijd mailen! Ook al is mijn situatie anders, toch kan ik mij goed voorstellen hoe je je voelt. Die periode heb ik ook gehad na de diagnose. Meid, kom op! Ook bij jou gaat de ziekte stabiel worden, echt!
Liefs, Carolien
Lisa Kouwenberg
Dank je wel voor je lieve bericht! Wat heb jij al veel bereikt in een relatief korte periode, wat fijn. Ik hoop inderdaad dat er binnenkort betere tijden komen voor mij. In ieder geval nu druk bezig om dit een plekje te geven en te accepteren dat mijn oude leven niet meer zo terugkomt zoals het was.
Jij ook veel sterkte gewenst en hopelijk ga jij je ook wat beter voelen snel
Liefs, Lisa
Suheda
Hey Lisa,
Meid ik krijg gewoon tranen…. Zo voel ik mij ook alleen voel me groot om het te verwoorden… Ik neem er genoegen mee, ben blij dat ik ermee kan leven, maar mijn oude leven en gewoontes niks is meer hetzelfde… Helaas… Maar inderdaad zoals Erna dat zegt, we zijn kanjers!! Ik wens jou, mij en iedereen die deze ziekte heeft dat het goed komt. Heb hoop in dat we ooit leren om ermee te leven… Veel sterkte toegewenst…
Suheda
Lisa Kouwenberg
Dank je wel voor je lieve bericht! We zijn allemaal inderdaad stuk voor stuk kanjers. Jij ook veel sterkte toegewenst
Liefs, Lisa
Rafael van Amerongen
Enorm herkenbaar. Bijna eng zo precies zoals je het verwoordt.
Heel veel sterkte gewenst.
Lisa Kouwenberg
Dank je wel! Jij ook veel sterkte toegewenst!
Liefs, Lisa
Petra
Wauw… niet leuk maar vreselijk mooi verwoord. Enkele jaren geleden heb ik ook de “stempel” ziekte van Crohn meegekregen. Ik dacht het valt wel meet tot het 1,5jr helemaal mis ging en ik dus niet de ziekte van Crohn in lichte mate heb maar “echt Crohn”. Gelukkig reageer ik heel goed op infliximab en is alles stabiel maar prikkels blijven bestaan en ik herken er genoeg uit jouw verhaal. Heel veel sterkte. Liefs petra
Lisa Kouwenberg
Dank je wel voor je compliment. Wat fijn dat infliximab bij jou wel goed werkt! Hopelijk blijft dat ook heel lang zo voor jou! Wel vervelend dat je nog last hebt van de prikkels, maar misschien hoort dat er wel gewoon bij, ook al ben je in remissie.
Dank je wel.
Liefs, Lisa
Sanne
Jeetje wat herkenbaar. Zowel dat moe zijn, niet meer tegen prikkels kunnen, maar vooral inderdaad jezelf zoals je altijd was zo kwijt zijn. Ik heb ook zulke periodes, dat ik ook alle hoop kwijt ben dat t beter gaat. En andere tijden is dat wel weer terug, of kan ik t even beter accepteren dat alles zo beperkt is.
Heel veel sterkte en bedankt voor t mooie omschrijven.
Lisa Kouwenberg
Dank je wel! Het is en blijft een lastig onderdeel van het ziek zijn.
Hopelijk breken er snel betere tijden aan voor ons allemaal.
Liefs, Lisa