Een terugblik op 2017

Vandaag is het alweer de één na laatste dag van 2017. Een mooie kans voor een terugblik op 2017. Het was best een heftig jaar voor mij en daardoor ben ik ook met Crohn&ik begonnen. Een jaar met ups en vooral veel downs.

Terugblik 2017: Ziekenhuis was een groot onderdeel

Ondertussen is het ziekenhuis mijn tweede thuis geworden. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak ik daar ben geweest. Sowieso elke 6 weken heb ik een dagje ziekenhuis om mijn infuus met medicijnen te krijgen. Daarnaast heb ik dit jaar ook 8 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat het echt heel slecht met mij ging. In die 8 dagen heb ik alle onderzoeken die je maar kan bedenken gehad. Ook stond dit jaar in het teken van onderzoeken: 4 of 5x een endo-echo, 3x dikke darm onderzoek, ct scan, maagonderzoek, videopilcapsule onderzoek. Ohja en vergeet niet alle bloed- en ontlastingonderzoeken. Ik heb dit jaar ook verschillende specialisten gezien doordat ik last kreeg van verschillende complicaties van de ziekte van Crohn, zoals de oogarts voor mijn rare oogontsteking, de chirurg voor de abcessen in mijn endeldarm en de medische psycholoog voor mijn verhaal ergens kwijt te kunnen. Dit jaar heb ik ook twee operaties gehad, eentje in maart om een abces in mijn endeldarm open te snijden en eentje in november maar die was (gelukkig) niet Crohn gerelateerd. Ik ben benieuwd hoe 2018 gaat worden met de ziekenhuisbezoeken en onderzoeken.

Verloving

Dit was toch wel het mooiste moment van 2017, dat Rob mij ten huwelijk vroeg op onze vakantie in Portugal. Het was al een hele fijne vakantie waarin ik echt heb genoten en een beetje tot rust ben gekomen. Maar de laatste avond van onze vakantie was echt perfect. Het was ook echt de juiste timing, ik vond het zo fijn om de bevestiging te krijgen dat hij met mij verder wil. Ook als het slecht gaat met mij. Wanneer de grote dag gaat plaats vinden, weten we nog niet. We willen eigenlijk eerst even wachten op wat meer duidelijkheid wat betreft mijn gezondheid. Maar in het nieuwe jaar ga ik wel al wat voorbereidingen doen natuurlijk. Lekker op internet snuffelen voor inspiratie en misschien dat ik toch ook een afspraak ga maken om trouwjurken te gaan passen.

Therapie

Door alle heftige gebeurtenissen van dit jaar, uitte dat ook in emotionele problemen. Daarom had ik ook besloten om therapie te gaan volgen. Allereerst om weer te leren ontspannen. Daarna ook om alles een plekje te kunnen geven en zover als het kan het ziek zijn te accepteren. Ik heb als zeer prettig ervaren om even mijn hart te luchten bij eigenlijk een wild vreemde voor mij. Dat vond ik eigenlijk soms nog makkelijker dan bij mijn omgeving. Ik heb er ook veel geleerd, maar het belangrijkste is toch wel dat het oké is om hulp te krijgen en dat ik daar mij niet schuldig over hoef te voelen. Of ik het ziek zijn echt heb geaccepteerd, daar twijfel ik een beetje over. Maar ik weet ook niet of ik dat echt kan. Ik gun mijzelf wel steeds meer de rust om van iets bij te komen en ik geef er dan ook aan toe als ik rust moet nemen. Maar ik verlang nog steeds naar mijn oude leven. Gewoon alles kunnen doen, zonder na te hoeven denken over de gevolgen.  Misschien krijg dit alles een plekje in het nieuwe jaar, alles stap voor stap.

Steun

Wat ben ik blij met de mensen om mij heen. Zonder hun steun en hulp was het nog veel moeilijker voor mij geweest. Ik kan je wel zeggen dat je door moeilijke periodes wel leert op wie je kan rekenen. En soms komt hulp uit onverwachte hoek. In ieder geval wil ik iedereen bedanken die dit jaar klaar voor mij stond, tijd had voor een goed gesprek, mij kon helpen, afleiding bood, samen lachen en samen huilen. Eigenlijk kan ik het niet goed in woorden uitleggen wat dit soort dingen voor mij betekenen. Ook al zijn het kleine dingen wat voor jullie vanzelfsprekend zijn, voor mij kan het heel veel betekenen dat je de moeite voor mij doet.

Brief aan de arts

In december heb ik een brief geschreven aan de artsen. Puur om mijn gevoel uit te leggen aan hun. Ik merkte dat er vooral medisch werd gekeken naar mijn situatie, wat ook logisch is want het zijn artsen, maar ik wou graag aan hun vertellen wat dit alles voor een impact op mij en mijn omgeving heeft. De eerste reactie die ik heb mogen ontvangen was gelukkig positief. De verpleegkundige vond het erg duidelijk en zeer indrukwekkend. Hier een klein stukje uit de brief:

Een jaar lang….Een jaar lang je echt goed ziek voelen. Een jaar lang onzekerheid hebben of het nog wel beter gaat worden. Een jaar lang geen duidelijkheid hebben. Een jaar lang hetzelfde verhaal horen. Een jaar lang voorbereid worden op een nieuw medicijn, maar toch telkens weer blijven op het huidige. Een jaar lang heel veel onderzoeken die gênant zijn en pijnlijk. Een jaar lang heel moeilijk de dingen doen die ik zo graag doe. Een jaar lang hulp moeten accepteren van anderen. Een jaar lang uitgeput zijn… Moet ik mij gaan voorbereiden op nog zo’n jaar?

Vooruitblik op 2018

Eigenlijk wil ik niet te veel vooruit kijken, ik ben een beetje bang wat de toekomst zal brengen. In ieder geval heb ik in januari verschillende afspraken staan in het ziekenhuis waaronder 9 januari een gesprek met de arts. Hopelijk hoor ik dan wat meer en weet ik dan ook ietsjes meer waar ik aan toe ben. En verder hoop ik op mooie momenten waar ik ook echt van kan genieten en het ziek zijn even vergeet. En natuurlijk is mijn grootste wens dat mijn gezondheid weer beter gaat worden zodat ik weer wat meer dingen kan gaan doen, zoals het werken weer opbouwen, de grote dag gaan plannen en weer leuke uitstapjes plannen. Ik wens jullie allemaal een mooi, spetterend en gezellige jaarwisseling en al het goeds voor 2018!

Dit was mijn terugblik op 2017. Hoe is jou terugblik op 2017?

Lisa

Hoi, welkom op Crohn&ik. Ik ben Lisa en ik heb sinds 2013 de ziekte van Crohn. Schrijven is de laatste jaren een passie geworden en dat doe ik graag over alles wat ik mee maak en wat te maken heeft met chronisch ziek zijn. Regelmatig neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Liefs, Lisa