Overlevingsstand kan uit: Ik ben mijzelf een beetje kwijt

Ik ga meteen eerlijk zijn, ik vind het best moeilijk om dit te delen. Het voelt als een beetje ondankbaar, of misschien wel als falen. Maar ik ben mijzelf een beetje kwijt geraakt nu de overlevingsstand uit kan. En ik denk dat ik de reden heb ontdekt: ik ben gewend aan het ziek zijn door de ziekte van Crohn. Het klinkt gek, alleen ik ben niet zo gewend aan een periode dat de klachten minder worden en de ontstekingen zelfs verdwijnen. Het voelt allemaal wat onwennig aan eigenlijk.

Ziekte van Crohn en overlevingsstand

Als ik in een opvlamming zit, schiet ik eigenlijk vrijwel meteen in een overlevingsstand. Op dat moment heb ik dat gewoon nodig ook. Focussen op wat mijn lichaam nodig heeft en goed mijn rust pakken. Niet te veel nadenken over de doemscenario’s en vooral stress vermijden. Inmiddels ben ik dus wel gewend aan het overlevingsstandje, want de afgelopen jaren heb ik geen remissie gehad. En ik durf nu ook nog echt niet te spreken over een remissie, maar het is wel een feit dat het CDED dieet werkt en dat de ontstekingen verminderen.

Ik ben mijzelf een beetje kwijt

Ik weet gewoon niet zo goed wat ik nu met mijzelf aan moet. Ik ben gewend aan het ziek zijn, hoe stom dat ook klinkt. Maar dan weet ik dat elke dag shit is en dat een fijn moment mooi meegenomen is. Nu is het elke dag de vraag hoe ik mij voel en wat ik kan doen. Ik word er zelfs gewoon een beetje somber van.  En eigenlijk word ik ook gewoon knettergek van mijzelf. Wie ben ik nou eigenlijk als het weer wat beter met mij gaat?

Veel in mijn hoofd bezig

Misschien merk je het al, ik ben veel in mijn hoofd bezig. Ik heb een vol hoofd en ik ben de laatste tijd veel aan het piekeren. Ik blijf maar nadenken. Echt, mijn hoofd maakt overuren. Hoe goed ik eigenlijk ben om in het nu te leven als ik in een opvlamming zit, hoe moeilijk ik dat nu vind. Ik heb zorgen over de toekomst. Angst voor een terugval is ook zeer aanwezig. Het vertrouwen in mijn lichaam is even ver te zoeken. Waarom lukt het mij gewoon niet om per dag te leven? Waarom durf ik niet een stap te zetten om mijn leven weer een beetje terug te krijgen?

Hoe nu verder?

In 2019 had ik ook zo’n periode. Ik heb toen hulp gezocht bij de medische maatschappelijke werkster. Wat toen de truc was om weer mijzelf terug te vinden, was om dingen te gaan ondernemen. Eén van de redenen waarom ik toen ook op schilderles was gegaan. Op vaste dagen iets te doen hebben, weer een beetje structuur in mijn leven te krijgen. Maar jeetje, wat vind ik dat nu toch een partijtje lastig in deze rare tijd. Ik moet echt even mijn weg hier in gaan vinden. Hoe dan ook, ook dit gaat weer goed komen, daar heb ik dan ook wel weer vertrouwen in. Maar voor nu ga ik nog even door met mijzelf terug te vinden.

Lisa

Hoi, welkom op Crohn&ik. Ik ben Lisa en ik heb sinds 2013 de ziekte van Crohn. Schrijven is de laatste jaren een passie geworden en dat doe ik graag over alles wat ik mee maak en wat te maken heeft met chronisch ziek zijn. Regelmatig neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Liefs, Lisa